κήνοθεν

κήνοθεν (Α) [κήνος]

επίρρ. εκείθεν, από εκεί.

[ΕΤΥΜΟΛ. < κῆνος + επιρρμ. κατάλ. -θεν, που δηλώνει την από τόπου κίνηση (πρβλ. άλλο-θεν, ένδο-θεν)].